Христијани, ги разбравме ли големите обврски кои преку крштението сме ги зеле на пред Бога? Осознавме ли дека сме должни да се однесуваме како деца Божји, дека сме должни да ја поистоветиме нашата волја со волјата Божја, дека треба да бидеме слободни од грев, дека сме должни да Го љубиме Бога се целото наше срце, и со нетрпение да го очекуваме соединувањето со Него засекогаш? Сме се размислиле ли за тоа дека нашето срце треба да биде исполнето со љубов, така што таа да се излива на нашиот ближен? Имаме ли ние чувство дека сме должни да станеме свети и совршени чеда Божји и наследници на Царството Божјо? Поради сето тоа ние сме должни да се бориме, за да не бидеме недостојни и исфрлени. Никој од нас да не ја изгуби својата смелост, да не биде невнимателен кон својата должност, да не се исплаши пред тешкотиите на духовната борба. Затоа што ние за помошник Го имаме Бога, Кој што нè крепи на тешкиот пат на добродетелите.

Св. Нектариј Егински
Пат кон среќата, 2