Како што нема ништо поспротивно на Бога од гордоста, бидејќи во неа се крие обоготворувањето на самиот себе, на својата ништожност и гревовност, така најпријатно за Бога е смирението, коешто се смета себеси за ништо, та секое добро, чест и слава му ги припишува на Бога. Гордоста не ја прима благодатта затоа што е полна со себеси, а смирението лесно ја прима благодатта затоа што е ослободено како од себеси, така и од сè тварно. Бог создава од ништо, сè додека сакаме да мислиме дека сме нешто, Он во нас нема да го почне своето дело. Смирението е сол на добродетелта. Како што солта му придава на јадењето вкус, така смирението им придава на добродетелите совршенство. Без сол јадењето лесно се расипува, а без смирение добродетелта лесно се уништува поради гордоста, суетата, нетрпеливоста, и исчезнува. Има смирение кое што човекот го добива преку сопствен подвиг, со тоа што го познава своето недостоинство, се укорува себеси за своите недостатоци и не си дозволува да ги суди другите. А има смирение, во кое Бог го воведува човекот преку своите судови: допуштајќи му да искуси оскрбувања, унижувања, лишувања.

Св.Филарет Московски
Славата на Богомајката, 9