Радосно е да се чувствува дека помеѓу луѓето немаме и не може да имаме непријатели, а имаме само несреќни браќа кои се достојни за сожалување и помош, па дури и тогаш кога тие - заради недоразбирање - стануваат наши непријатели и војуваат против нас. Тие не разбираат дека непријателот се наоѓа во нас самите и дека најпрвин треба него да го избркаме од себеси, а потоа и на другите да им помагаме да го сторат истото. Ние имаме еден заеднички непријател – тоа е ѓаволот и неговите зли духови, а човекот, колку и да паднал ниско, никогаш не ги губи барем неколкуте искри на светлина и добрина коишто можат да се распалат во силен пламен. А ние немаме никаква добивка од војувањето со луѓето, дури ако тие постојано ни задаваат различни удари и навреди... Да се војува со луѓето – тоа значи да се застане на нивната лажна позиција. Дури и во случај на успех, таа војна ништо не би ни дала, а би нè оддалечила на долго од нашата задача.

Свшт-испов. Роман Медвед
Писмо кон ќерката од логор, 1932