Светиот Николај Охридски и Жички
20 април (по стар стил)
Епископот Николај (Велимировиќ) Охридски и Жички е роден на денот на светиот Наум Охридски, во 1880 година, во селото Лелиќ, Србија. Уште како дете, одејќи со своите родители на богослужба во манастирот Ќелије, почна да навлегува и да се храни од чистите води на Православието. Заврши Богословија, а потоа одбрани два докторати: на Старокатоличкиот факултет во Берн, Швајцарија, и на Оксфордскиот универзитет во Англија. Се замонаши во 1909 година и беше ракоположен за јеромонах. Потоа престојуваше во Русија, а од 1915 во Америка и Англија. За епископ беше избран во 1919 година, а една година подоцна беше поставен за епископ Охридски. Таму доживеа преобразба, и од голем интелектуалец, философ и писател стана подвижник, испосник, духовник, пастир, светител. Токму во Охрид ги напиша своите најубави и најдлабоки дела во кои се чувствува голема богословска длабочина, зад која стои неговиот свет подвижнички живот. Го отфри туѓиот и студен западен дух и тука навистина стана православен епископ, фокусиран на личноста на нашиот Спасител Господ Исус Христос. Ја презре и отфрли светската слава, човечките пофалби му станаа бедни, претерано негуваниот книжевен израз почна да му личи на празнословие, а светското мудрување на духовна бедотија. Од Николај генијот започна Николај светителот. И токму тоа најмногу ги привлече и задржуваше луѓето околу него. Во 1934 година беше вратен во Жичката епархија, а во текот на Втората светска војна беше апсен и затворан, па извесно време помина и во озлогласениот концетрационен логор Дахау, близу Минхен. По крајот на војната, не можеше да се врати во комунистичката Југославија, па замина во Америка, каде што работеше како професор на богословијата „Свети Тихон“ и на академијата на „Свети Владимир“ во Њујорк. Се упокои во 1956 година, во манастирот Свети Тихон. Неговите свети мошти беа пренесени во неговото родно село во 1991 година
