Некој монах имал борба со блудната похот и, станувајќи навечер, отишол кај старецот и му ги исповедај своите мисли коишто го терале кон блуд. Старецот го успокоил, и братот, добивајќи полза, се вратил во својата ќелија. Но, борбата повторно започнала и тој повторно пошол кај старецот. И тоа го правел неколку пати. Старецот не го ожалостувал, но вака му велел: „не се предавај, подобро доаѓај кај мене кога ќе те беспокои демонот и разобличувај го, откривајќи ги своите мисли. На таков начин разобличен, тој ќе замине. Бидејќи ништо така не го жалости демонот на блудот како откривањето на неговите дела во исповед пред духовникот – и ништо не го радува толку како скривањето на помислите посеани од него.“ Така, братот доаѓал кај тој старец единаесет пати, разобличувајќи ги своите мисли и искушението престанало.
Древен старечник, 5.16
