Љубовта кон земното ја опустошува душата и тогаш таа запаѓа во униние, подивува и не сака да се моли на Бога. А непријателот, гледајќи дека во душата Го нема Бог, ја колеба и слободно вметнува во умот што сака, ја носи душата од едни помисли кон други, и така цел ден душата го поминува во тој беспоредок и не може чисто да го созерцува Господа.

Преп. Силуан Атонски
Списи, IV.5